zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia

Mając na uwadze powyższe okoliczności, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i całkowicie podzielając pogląd Prokuratury, Sąd uznał, że zażalenie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. Na oryginale właściwe podpisy. Za zgodność. Postanowienie o sygnaturze II Kp 58/17 wydane przez Sąd Rejonowy w Przysługuje jej ponadto zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa. Od 23 lipca 2013 r. osoba, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie nie będąc pokrzywdzonym może wnieść zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa, jeżeli wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. uwzględnić zażalenie pełnomocnika pokrzywdzonego Z. B. z 11 kwietnia 2016r. na postanowienie funkcjonariusza Komisariatu Policji w B. z dnia 29 marca 2016r., w sprawie o sygn. akt () o odmowie wszczęcia dochodzenia i uchylić zaskarżone postanowienie. Kiedy można wnieść zażalenie. Zgodnie z art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego zażalenia wnosi się do sądu drugiej instancji na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie. Przykładem takiego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, będzie postanowienia o odrzuceniu pozwu. Należy odróżnić Tylko inspektor pracy oraz Najwyższa Izba Kontroli są uprawnieni do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie uzasadnienia postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia. Inne podmioty składające zawiadomienie nie mają takiego uprawnienia. Wniosek składa się na piśmie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia o odmowie nonton birth of beauty sub indo bioskopkeren. Zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego – dochodzenia albo śledztwa. Prowadzone w sprawie karnej postępowanie przygotowawcze przyjmuje postać dochodzenia albo śledztwa. Postępowanie przygotowawcze może zakończyć się na wiele sposób – w tym oczywiście wniesieniem aktu oskarżenia albo… umorzeniem. Postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego podlega zaskarżeniu – i o tym będzie w niniejszym wpisie. Regulacja. Wpis dotyczy przepisów Kodeksu postępowania karnego, aktualny tekst tej ustawy znajdziecie Państwo po kliknięciu w następujący link: Zażalenie na postanowienie o umorzeniu… Na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa przysługuje zażalenie. Zażalenie wnosi się do sądu za pośrednictwem prokuratora, który wydał/zatwierdził postanowienie o umorzeniu. Sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest sąd powołany do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji (czyli sąd, który hipotetycznie rozpoznawałby sprawę w pierwszej instancji, gdyby doszło do wniesienia aktu oskarżenia). Kto może wnieść zażalenie? Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia albo śledztwa przysługuje następującym podmiotom: – stronom; – instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie; – osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228-231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270-277, art. 278-294 lub w art. 296-306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej praw. Ważne! Należy zwrócić uwagę, iż składający zawiadomienie o przestępstwie nie zawsze będzie uprawniony do zaskarżenia postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego, które toczyło się wskutek jego zawiadomienia! Uprawnieni do wniesienia zażalenia mają prawo przejrzenia akt, co oczywiście jest bardzo przydatne przy sporządzaniu zażalenia – nie trzeba bowiem pisać go „w ciemno”. Należy zwrócić również uwagę, iż postanowienie o umorzeniu dochodzenia nie wymaga uzasadnienia ale na wniosek strony organ prowadzący dochodzenie podaje ustnie najważniejsze powody rozstrzygnięcia. Ile wynosi opłata od zażalenia? Zażalenie na umorzenie dochodzenia albo śledztwa jest wolne od opłat. Co powinno zawierać zażalenie? W zażaleniu należy przede wszystkim wskazać zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie (czyli wskazać od czego się wnoszący zażalenie odwołuje). W zażaleniu należy również podać czego wnoszący się domaga, zalecane choć nieobowiązkowe (dla osoby, która nie jest profesjonalnym prawnikiem) jest – wskazanie konkretnych zarzutów oraz przedstawienie uzasadnienia stanowiska zajętego w zażaleniu. W jakim terminie należy wnieść zażalenie? Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia/śledztwa wnosimy w terminie 7 dni od daty doręczenia nam postanowienia. Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się termin. Licząc termin uwzględniamy wszystkie dni, nie tylko – dni robocze (częsty błąd!). Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, zażalenie można wnieść następnego dnia. Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej (np. Poczta Polska i nadanie zażalenia listem poleconym). Co może zrobić sąd? Sąd do którego trafi zażalenie może utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy, może również je uchylić i przekazać sprawę do dalszego prowadzenia w postępowaniu przygotowawczym. Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego sąd podaje powody uchylenia, a w miarę potrzeby – wskazuje także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić. Wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wiążące! Jeżeli organ prowadzący postępowanie dalej nie znajdzie podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, wyda ponowne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego. W takim wypadku pokrzywdzony, który zaskarżył wcześniej postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego, może wnieść tzw. subsydiarny akt oskarżenia. Nie jest natomiast możliwe zaskarżenie do sądu ponownego postanowienia o umorzeniu postępowania. O subsydiarnym akcie oskarżenia – więcej w jednym z kolejnych wpisów! Stan prawny na dzień: 17 września 2018 roku. Autor: adwokat Maciej Marczak, Kancelarie Adwokackie w Łodzi oraz w Zduńskiej Woli. Autor nie bierze odpowiedzialności za skutki zastosowania w praktyce informacji wynikających z powyższego artykułu. Autor wskazuje, iż zasadnym jest skonsultowanie się z prawnikiem – adwokatem bądź radcą prawnym przed podjęciem jakichkolwiek działań prawnych. Powyższy artykuł stanowi jedynie zarys bardzo szerokiej i złożonej kwestii prawnej. Prawa autorskie zastrzeżone. Zażalenie na umorzenie/odmowę wszczęcia – jak sporządzić? Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa składają osoby pokrzywdzone, w których ocenie doszło do przestępstwa. Pokrzywdzonym natomiast zgodnie z art. 49 jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. W dzisiejszym świecie, gdzie każdego dnia dochodzi do zawierania ogromnej liczby transakcji handlowych, zarówno przez Konsumentów jak i przede wszystkim w obrocie między przedsiębiorcami, bardzo często zdarza się, że osoby bądź podmioty, którym nie dostarczono towaru albo nie zapłacono za wykonaną usługę albo też nie przelano środków na rachunek bankowy za wyprodukowane i dostarczone materiały, składają do organów ścigania wspomniane przeze mnie zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Najczęściej wskazywany jest przepis art. 286 tj. przestępstwo oszustwa. Pamiętać przy tym należy, że oszustwo może być popełnione tylko z winy umyślnej, a przy tym jest przestępstwem kierunkowym, znamiennym celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca powinien obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim (SN z r., sygn. akt III KK 181/10). Bardzo często jest tak szczególnie między kontrahentami, przedsiębiorcami, że to okoliczności obiektywne, zatory płatnicze sprawiają, że pojawiają się opóźnienia w regulowania zobowiązań i brak jest po stronie niewywiązującej się z umowy realizacji znamion przestępstwa oszustwa, a roszczenia mają wyłącznie charakter cywilnoprawny. Zawiadomienie do Prokuratury w takich przypadkach ma zazwyczaj działać mobilizująco na stronę zalegającą z zapłatą bądź dostawą towaru i odnosi czasem pożądany skutek. Wracając jednak do tematu, po otrzymaniu zawiadomienia, organy ścigania, podejmują stosowne decyzje w tym zakresie, tj. wydają postanowienie o wszczęciu dochodzenia/śledztwa albo też wydają postanowienie o odmowie wszczęcia. Na potrzeby niniejszego artykułu zajmiemy się wyłącznie środkiem zaskarżenia w postaci zażalenia na odmowę wszczęcia jak i na umorzenie postępowania. Zgodnie z art. 465 przepisy dotyczące zażaleń na postanowienia sądu stosuje się odpowiednio do zażaleń na postanowienia prokuratora i prowadzącego postępowanie przygotowawcze. Na postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia. Należy pamiętać, że zgodnie z art. 464 strony oraz obrońcy i pełnomocnicy mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego rozpoznającego zażalenie na postanowienie kończące postępowanie oraz na zatrzymanie. Zgodnie z art. 465 par. 2 na postanowienie o odmowie wszczęcia lub umorzenie postępowania przygotowawczego zażalenie przysługuje do sądu. Zażalenie powinno spełniać warunki formalne określone w art. 119 i w art. 427 oraz 428 Zażalenie powinno zawierać: 1. Oznaczenie organu, do którego jest skierowane, oraz sprawy, której dotyczy, 2. Oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo, 3. Treść wniosku lub oświadczenia, w miarę potrzeby z uzasadnieniem, 4. Datę i podpis składającego pismo 5. Odwołujący się powinien wskazać zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie, a także podać, czego się domaga, a jeśli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego, obrońcy lub pełnomocnika, powinien ponadto zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie. O wniesieniu zażalenia zawiadamia się osoby, których dotyczy zaskarżone postanowienie. Zażalenie na postanowienie, kończące postępowanie, sporządzone przez prokuratora, obrońcę i pełnomocnika, doręcza się w odpowiednich odpisach osobom, których dotyczy. Należy podkreślić, że skarżący winien w zażaleniu wskazywać te uchybienia, zarzuty wobec wydanego postanowienia, które jego zdaniem świadczą o tym, że postępowanie to winno być prowadzone dalej z uwzględnieniem podnoszonych czynności, które winien organ prowadzący postępowanie zdaniem skarżącego przeprowadzić albo też wskazywać na konieczność wszczęcia postępowania wobec istnienia uzasadnionych przesłanek do jego prowadzenia. Zauważyć trzeba, że sąd rozpatrując zażalenie poddaje kontroli zasadność wydanego postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania przygotowawczego mając na względzie prawidłowość prowadzonego postępowania jak i czynności sprawdzających. Jeśli sąd rozpatrujący zażalenie uznaje za zasadne, to uchyla postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania lub o jego umorzeniu. Sąd jednocześnie wskazuje powody uchylenia i ewentualnie okoliczności, które należy wyjaśnić lub czynności, jakie trzeba przeprowadzić. Z całą pewnością należy mieć na względzie i korzystać z uprawnień, jakie mają strony postępowania wówczas, gdy uważają, że wydane postanowienie jest wadliwe. Zdarza się, że organy ścigania tuż po złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, wydają przedwcześnie decyzję odmawiającą wszczęcia. Uzasadnienie postanowienia odmawiającego wszczęcia jest często lakoniczne i nie odnosi się zazwyczaj do wszystkich podnoszonych przez pokrzywdzonego zarzutów wskazywanych w złożonym zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa. Wydane zatem takie postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania np. na podstawie art. 17 par. 1 pkt 2 wobec nie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, mających wpływ na ewentualną odpowiedzialność karną, uznać należy wówczas za niezasadne. Podnieść przy tym należy, że czynności sprawdzające mają na celu ustalenie dopuszczalności wszczęcia śledztwa lub dochodzenia natomiast nie wolno ich wykonywać w celu wyjaśnienia czy przestępstwo rzeczywiście zaistniało, ponieważ jest to zadanie tego postępowania przygotowawczego. Zgodnie bowiem z art. 297 celem postępowania przygotowawczego jest ustalenie czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo oraz wyjaśnienie okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że na pewno warto dokładnie zapoznać się z uzasadnieniem wydanego postanowienia i mając na względzie termin 7 dni do jego zaskarżenia, podejmować wówczas decyzję co do wniesienia środka odwoławczego. Tytuł: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie z 2015-01-23 Data orzeczenia: 23 stycznia 2015 Data publikacji: 30 listopada 2017 Data uprawomocnienia: 23 stycznia 2015 Sąd: Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział: II Wydział Karny Przewodniczący: Krzysztof Jawor Protokolant: Ewelina Zachilska Hasła tematyczne: Zażalenie Na Postanowienie O Umorzeniu Dochodzenia Podstawa prawna: art. 465 § 2 Sygn. akt II Kp 482/14 POSTANOWIENIE Dnia 23 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Krzysztof Jawor Protokolant: Ewelina Zachilska po rozpoznaniu w sprawie o czyn z art. 278 § 1 na skutek zażalenia pokrzywdzonego P. F. w przedmiocie umorzenia dochodzenia na podstawie art. 465 § 2 w zw. z art. 329 § 1 postanowił: uwzględnić zażalenie pokrzywdzonego P. F. z dnia 5 grudnia 2014r. na postanowienie Komendy Powiatowej Policji w D. z dnia 26 listopada 2014r. w przedmiocie umorzenia dochodzenia i wpisania sprawy do rejestru przestępstw i uchylić zaskarżone postanowienie. UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 26 listopada 2014r. umorzono dochodzenie w sprawie zaboru w celu przywłaszczenia w dniu 26 września 2014r. w N. czterech felg aluminiowych wraz z oponami o rozmiarach 15 cali i szerokości opony 195 mm o wartości zł, silnika elektrycznego 3 – fazowego napędzającego dojarkę o wartości 500 zł, przewodów elektrycznych czterożyłowych o przekroju 2,5 mm i długości około 10 metrów wartości 300 zł, zlewozmywaka stalowego dwukomorowego o wartości 200 zł, licznika energii elektrycznej o wartości 800 zł, spawarki o wartości 500 zł oraz wkrętarki o wartości 80 zł, co doprowadziło do powstania łącznej straty w wysokości zł na szkodę P. o czyn z art. 278 § 1 z uwagi na niewykrycie sprawcy przestępstwa i wpisano sprawę do rejestru przestępstw. Na powyższe postanowienie w dniu 5 grudnia 2014r. (data nadania 3 grudnia 2014r.) wniósł zażalenie pokrzywdzony P. F. wnosząc (jak wynika z treści pisma) o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W treści zażalenia pokrzywdzony podniósł, iż w sprawie „pomieszano” zdarzenie z 26 września 2014r. ze zdarzeniem z 30 września 2014r., dotyczące zniszczenia mienia oraz gróźb karalnych. Skarżący wniósł o: ponowne przesłuchanie jego osoby, na okoliczność kradzieży spawarki i wkrętarki, które nastąpiło na początku września 2014r. a nie 26 września 2014r.; przesłuchanie pana K., który zatrudniał (wskazanych przez pokrzywdzonego) sprawców i sam również został okradziony. Ponadto P. F. wnioskował o skonfrontowanie go ze wskazanymi przez niego sprawcami oraz ze świadkami. We wniosku z dnia 15 grudnia 2014r. Prokurator Rejonowy w się o nieuwzględnianie zażalenia na postanowienie w przedmiocie umorzenia dochodzenia i utrzymanie w mocy przedmiotowego postanowienia. W uzasadnieniu wskazując, iż przeprowadzone postępowanie nie doprowadziło do wykrycia sprawcy przestępstwa, a podniesione w zażaleniu przez pokrzywdzonego okoliczności nie dają podstaw do podjęcia dochodzenia. W ocenie Sądu zażalenie pokrzywdzonego P. F. należy uznać za zasadne. W niniejszej sprawie w ramach przeprowadzonych czynności przyjęto od P. F. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz przesłuchano go na tę okoliczność oraz dokonano przesłuchania w charakterze świadków: P. K., D. C. (1), T. L., J. T. i J. K.. W swoim zawiadomieniu P. F. wskazał, że o popełnienie czynu z art. 278 § 1 na jego szkodę podejrzewa P. K., D. C. (1) oraz T. L.. Podczas przesłuchania wskazanych przez pokrzywdzonego domniemanych sprawców, żaden z nich nie przyznał się do popełnienia czynu na szkodę P. F., podając, iż nie mieli z tym nic wspólnego. Świadek J. T. zeznał, że przedmiotowego dnia widział przy mostku w okolicy swojego domu trzech mężczyzn w wieku około 30 lat, których nie zna nawet z widzenia, a którzy „robili coś” z przewodem elektrycznym. Świadek podał, że dwóch z nich miało na sobie jasny strój roboczy (to mogły być spodnie robocze), a jeden - spodnie jeansowe. Ponadto J. T. podniósł, że nie jest w stanie rozpoznać tych mężczyzn. P. K., jak również D. C. (1) potwierdzili, iż posiadają białe ubranie robocze. Zdaniem Sądu podjęta w niniejszej sprawie decyzja o umorzeniu dochodzenia jest co najmniej przedwczesna. Sąd pragnie zwrócić uwagę, iż postępowanie przygotowawcze zostało przeprowadzone w sposób powierzchowny i nierzetelny, a co za tym idzie podjęcie prawidłowej merytorycznej decyzji nie było możliwe. Przede wszystkim wskazać należy, iż organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nie poczynił żadnych starań celem ustalenie świadków mogących posiadać wiedzę na temat przedmiotowego zdarzenia, poprzestając na przesłuchaniu osób wskazanych przez pokrzywdzonego. Tymczasem w ocenie Sąd niezbędnym minimum było przesłuchanie osób mieszkających w najbliższym sąsiedztwie P. F.. Nie dokonano uzupełnienia postępowania przygotowawczego o przesłuchanie wskazanego w zażaleniu przez skarżącego świadka „pana wyjaśniono również wskazywanych przez pokrzywdzonego rozbieżności, co do daty popełnienia czynu oraz jego rodzaju (skarżący wspomina w zażaleniu o przestępstwie zniszczenia mienia oraz groźbach karalnych). Przede wszystkim jednak, w ocenie Sądu, w przedmiotowym postępowaniu przygotowawczym, ewidentnie zabrakło jakiejkolwiek weryfikacji zeznań złożonych przez P. K., D. C. (2) i T. L.. Podczas przesłuchania tych osób nie rozpytano ich na okoliczność ewentualnego alibi, nie wyjaśniono, co osoby te robiły i gdzie przebywały w czasie, kiedy doszło do popełnienia czynu na szkodę skarżącego. Nie dokonano również przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych należących do powyżej wskazanych osób, lub w których przebywają, czy też je użytkują celem ujawnienia przedmiotów mogących pochodzić z przestępstwa. Rażącym dla Sąd jest zatem fakt, iż organ prowadzący postępowanie nie dokonał żadnej weryfikacji powierzchownych zeznań słuchanych świadków, dając im wiarę i w dużej części opierając końcową decyzję właśnie na tych zeznaniach. W ocenie Sądu, mając powyższe na uwadze, należy przychylić się do zażalenia P. F., gdyż dopiero po uzupełnieniu postępowania, usunięciu wynikłych wątpliwości możliwym będzie podjęcie właściwej decyzji w sprawie. (...) (...) Postanowienie o umorzeniu dochodzenia wydaje Policja. Zazwyczaj jest to wyłącznie formularz nie zawierający nawet uzasadnienia, gdyż Policja nie ma obowiązku sporządzenia go (1). Prokurator często nie wie, że dochodzenie w takiej sprawie było prowadzone, gdyż należy ono do obowiązków Policji. Według Kodeksu postępowania karnego „zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia wnosi się do prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru nad dochodzeniem. Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu” (2).Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia musi spełniać wymogi formalne, które są bardzo ważne w postępowaniu karnym. Dochodzenie jest prowadzone w ramach tzw. postępowania przygotowawczego, które ma na celu ustalenie, czy rzeczywiście popełniono przestępstwo, wykrycie i ujęcie sprawcy tego przestępstwa, wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy oraz zebranie, zabezpieczenie i utrwalenie dowodów przestępstwa na potrzeby późniejszego postępowania przed sądem (3). Cele postępowania przygotowawczego odnoszą się także do dochodzenia, zatem warto je znać, aby skutecznie wnieść zażalenie na postanowienie o jego umorzeniu. Jak napisać takie zażalenie? Powinno ono zawierać następujące elementy:1) miejscowość i data napisania zażalenia2) zwrot, do kogo zażalenie jest kierowane. W tym wypadku: Do Prokuratury Rejonowej dla (rejon, dzielnica miasta) w …. (miejscowość) oraz adres prokuratury, której podlega jednostka Policji, która wydała postanowienie 3) wymienienie (jeżeli są znani) osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa oraz osoby pokrzywdzonej (czyli nas w tym wypadku – warto podać swój adres)4) tytuł pisma – czyli „zażalenie na postanowienie Policji (opis dokładny jednostki, która je wydała) sygnatura akt z dnia ……………., a doręczonego w dniu…………………… o umorzeniu dochodzenia we wskazanej sprawie” 5) wstępna treść zażalenia – czyli najważniejsze powody, dla których nie zgadzamy się z postanowieniem o umorzeniu dochodzenia. Ta część ma zawierać zakres naszego zaskarżenia – gdy nie mamy do dyspozycji uzasadnienia, piszemy, że zaskarżamy całe postanowienie Policji 6) kolejny element – zarzuty i uchybienia, które naszym zdaniem wpłynęły na taki postanowienie – np. nie przesłuchanie nas jako pokrzywdzonych, nie przesłuchanie sąsiadki, która widziała złodzieja, zlekceważenie naszego wniosku o zebranie z okolicy samego miejsca kradzieży odcisków palców sprawcy. Można zarzucić brak odpowiednich czynności, czy nawet bierność policjantom prowadzącym dochodzenie. Można nawet zarzucić, że nie wyjaśniono wszystkich okoliczności sprawy i pominięto dowody przez nas wskazane – należy je dokładnie wymienić i Nasze żądania związane z zaskarżeniem postanowienia, a więc : składam wniosek o uchylenie postanowienia Policji z dnia …………… o umorzeniu dochodzenia i przekazanie do dalszego prowadzenia dochodzenia w tym zakresie. 8) napisać uzasadnienie dla naszego zażalenia – rozwijając po kolei poszczególne elementy, wyszczególnione powyżej. Wskazujemy, które czynności czy dowody zostały pominięte, błędnie zweryfikowane przez Policję czy też w jakim zakresie Policja nie zrobiła nic, by rzeczywiście wykryć i ująć sprawcę przestępstwa. Możemy napisać dokładnie czego Policja nie zrobiła i zaznaczyć, że te konkretne czynności z pewnością pomogłyby w odkryciu czy ujęciu Art. 325e § 1 Art. 325e § 4 3) Art. 297 § 1 oceniacie procedury dotyczące tej kwestii? Są jasne czy też powinny zostać uproszczone? Postępowanie przygotowawcze stanowi pierwszy etap postępowania karnego w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia ono w dwóch formach: śledztwa albo przestępstw na zbrodnie i występkiPrzestępstwo jest zbrodnią albo występkiem (Art. 7 § 1 kk).Zbrodnią jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 albo karą surowszą (§ 2).Występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych albo powyżej 5000 złotych, karą ograniczenia wolności przekraczającą miesiąc albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc (§ 3).ŚledztwoZgodnie z art. 309 kpk, śledztwo prowadzi się w sprawach:w których rozpoznanie w pierwszej instancji należy do właściwości sądu okręgowego;o występki – gdy osobą podejrzaną jest sędzia, prokurator, funkcjonariusz Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Ochrony Państwa, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej lub Centralnego Biura Antykorupcyjnego;o występki – gdy osobą podejrzaną jest funkcjonariusz Straży Granicznej, Żandarmerii Wojskowej, finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, w zakresie spraw należących do właściwości tych organów lub o występki popełnione przez tych funkcjonariuszy w związku z wykonywaniem czynności służbowych;o występki, w których nie prowadzi się dochodzenia;o występki, w których prowadzi się dochodzenie, jeżeli prokurator tak postanowi ze względu na wagę lub zawiłość powinno być ukończone w ciągu 3 miesięcy (art. 310 § 1 kpk).Śledztwo prowadzi prokurator (art. 311 § 1 kpk). Prokurator może powierzyć Policji przeprowadzenie śledztwa w całości lub w określonym zakresie albo dokonanie poszczególnych czynności śledztwa (Art. 311 § 2 kpk). W takiej sytuacji Policja może dokonać innych czynności, jeżeli wyłoni się taka potrzeba (§ 4).Powyższe powierzenie nie może obejmować czynności związanych z przedstawieniem zarzutów, zmianą lub uzupełnieniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz zamknięciem śledztwa. Może tu jednak mieć zastosowanie instytucja z art. 308 § 2 kpk (przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa w charakterze podejrzanego w wypadkach niecierpiących zwłoki) (Art. 311 § 3 kpk).Prokurator może zastrzec do osobistego wykonania jakąkolwiek czynność śledztwa, a w szczególności czynności wymagające postanowienia (§ 5).DochodzenieDochodzenie prowadzi Policja lub organy, o których mowa w art. 312 kpk (Straż Graniczna, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Krajowa Administracja Skarbowa, Centralne Biuro Antykorupcyjne oraz Żandarmeria Wojskowa, w zakresie ich właściwości, oraz innye organy przewidziane w przepisach szczególnych), chyba że prowadzi je prokurator (Art. 325a § 1 kpk).Zgodnie z art. 325b § 1 kpk, dochodzenie prowadzi się w sprawach o przestępstwa należące do właściwości sądu rejonowego:zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, z tym że w wypadku przestępstw przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 200 000 zł;przewidziane w art. 159 (użycie w bójce niebezpiecznego narzędzia), art. 254a (zamach na urządzenia infrastruktury) i art. 262 § 2 (ograbienie zwłok, grobu lub innego miejsca spoczynku zmarłeg) Kodeksu karnego;przewidziane w art. 279 § 1 (kradzież z włamaniem), art. 286 § 1 i 2 (oszustwo) oraz w art. 289 § 2 (zabór pojazdu, gdy ten stanowi mienie znacznej wartości) Kodeksu karnego, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 200 000 powyższych spraw nie prowadzi się dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w:155 (nieumyślne spowodowanie śmierci),156 § 2 (spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli sprawca działa nieumyślnie),157a § 1 (spowodowanie uszkodzenia ciała dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający jego życiu),165 § 2 (sprowadzenie niebezpieczeństwa powszechnego w sposób nieumyślny),168 (doprowadzenie innej osoby do poddania się czynowi nierządnemu przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem),174 § 2 (sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy w sposób nieumyślny),175 (przygotowanie do spowodowania katastrofy),181–184 (powodowanie zniszczeń w przyrodzie),186 (brak dbałości o urządzenia ochronne),201 (kazirodztwo),231 § 1 i 3 (nadużycie władzy),240 § 1 (karalne niezawiadomienie o przestępstwie),250a § 1–3 (łapownictwo wyborcze),265 § 3 (ujawnienie informacji niejawnych o klauzuli „tajne” lub „ściśle tajne w sposób nieumyślny) orazw rozdziale XXXVI (przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym), z wyjątkiem art. 297 (oszustwo kredytowe) i art. 300 (utrudnianie zaspokojenia wierzyciela), i rozdziale XXXVII (przestępstwa przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi) Kodeksu stosowanie do dochodzenia przepisów dotyczących śledztwa Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia, jeżeli przepisy szczególne o dochodzeniu nie stanowią inaczej (art. 325a § 2 kpk).Zawiadomienie o przestępstwieKażdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję (art. 304 § 1 kpk). Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów o przestępstwie lub własne dane świadczące o popełnieniu takiego przestępstwa, co do którego obowiązkowe jest prowadzenie śledztwa przez prokuratora, Policja przekazuje wraz z zebranym materiałem niezwłocznie prokuratorowi (§ 3).Sporządzenie wspólnego protokołu z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającejStosownie do art. 304a kpk, sporządza się wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej. W protokole tym można również zamieścić wniosek o dotyczący zawiadomienia o przestępstwie ściganym z urzęduW protokole zawiadomienia o przestępstwie nie zamieszcza się danych dotyczących miejsca zamieszkania i miejsca pracy, a także numeru telefonu, telefaksu ani adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonych i świadków uczestniczących w czynności. Dane te, niezamieszczone w protokole, zamieszcza się w załączniku do protokołu, który przechowuje się w załączniku adresowym do akt sprawy, do wiadomości organu prowadzącego postępowanie (art. 148a § 1 kpk)Powyższe nie dotyczy jednak miejsca pracy świadka będącego funkcjonariuszem publicznym, składającego zeznania w związku z pełnioną funkcją, chyba że przeprowadzający czynność w postępowaniu przygotowawczym albo przewodniczący składu orzekającego przeprowadzającego czynność uzna, iż dla dobra postępowania karnego nie powinno ono zostać zamieszczone w protokole (§ 2).Jeżeli dane dotyczące miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu, telefaksu i adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonych i świadków zawarte są w dokumentach innych niż protokół, dokumenty, w całości lub w części, w jakiej zawierają te dane, przechowuje się w załączniku adresowym do akt sprawy, do wiadomości organu prowadzącego postępowanie. Do akt sprawy załącza się uwierzytelnione kserokopie dokumentów lub ich części, sporządzone w sposób uniemożliwiający zapoznanie się z tymi danymi (§ 3).Przeprowadzający czynność w postępowaniu przygotowawczym albo przewodniczący składu sądu – w odniesieniu do protokołu zawiadomienia o przestępstwie, a w odniesieniu do innych dokumentów – organ prowadzący postępowanie przygotowawcze albo prezes sądu lub przewodniczący składu sądu, może zarządzić o odstąpieniu, w całości lub w części, od stosowania wskazanych organiczeń (przepisów § 1 lub 3):jeżeli dane dotyczące miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu, telefaksu lub adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonego lub świadka są oskarżonemu znane;w odniesieniu do danych dotyczących miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu, telefaksu lub adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonego lub świadka, jeżeli dane te są związane z miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przez pokrzywdzonego lub świadka i zostały przekazane do publicznej wiadomości do właściwego rejestru lub ewidencji;z powodu oczywistego braku potrzeby ochrony danych dotyczących miejsca zamieszkania, miejsca pracy, numeru telefonu, telefaksu lub adresu poczty elektronicznej pokrzywdzonego lub świadka z uwagi na charakter sprawy (art. 148a § 4 kpk).Sąd lub organ prowadzący postępowanie przygotowawcze może ujawnić w niezbędnym zakresie wskazane wyżej dane lub oryginały dokumentów, jeżeli mają one znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 148a § 5 kpk).Dane lub oryginały dokumentów znajdujące się w załączniku adresowym udostępnia się wyłącznie organom państwowym oraz organom samorządu terytorialnego na ich wniosek, jeżeli jest to niezbędne dla wykonywania ustawowych zadań tych organów. Można je udostępnić także na wniosek innych instytucji lub osób, jeżeli przemawia za tym ich ważny interes (Art. 156a kpk).Wydanie potwierdzenia złożenia zawiadomienia o przestępstwieNa wniosek pokrzywdzonego składającego zawiadomienie o przestępstwie wydaje mu się potwierdzenie złożenia zawiadomienia, zawierające datę oraz miejsce jego przyjęcia, wskazanie organu przyjmującego wraz z danymi do kontaktu, sygnaturę sprawy, dane określające tożsamość pokrzywdzonego, czas i miejsce popełnienia czynu, którego dotyczy zawiadomienie, oraz zwięzły opis czynu i wyrządzonej szkody. O prawie tym należy pokrzywdzonego pouczyć (art. 304b kpk).Wszczęcie postępowania przygotowawczego (śledztwa lub dochodzenia)Jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wydaje się z urzędu lub na skutek zawiadomienia o przestępstwie postanowienie o wszczęciu śledztwa, w którym określa się czyn będący przedmiotem postępowania oraz jego kwalifikację prawną (art. 303 kpk).Niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie organ powołany do prowadzenia postępowania przygotowawczego obowiązany jest wydać postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia śledztwa (art. 305 § 1 kpk).Postanowienie o wszczęciu śledztwa wydaje prokurator. Postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu śledztwa wydaje prokurator albo Policja; postanowienie wydane przez Policję zatwierdza prokurator (§ 3).O wszczęciu, odmowie wszczęcia albo o umorzeniu śledztwa zawiadamia się osobę lub instytucję państwową, samorządową lub społeczną, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, oraz ujawnionego pokrzywdzonego, a o umorzeniu także podejrzanego – z pouczeniem o przysługujących im uprawnieniach (§ 4).Faktyczne przesłanki wszczęcia postępowania przygotowawczego (śledztwa lub dochodzenia)Jak wskazuje Stanisław Stachowiak w artykule „Odmowa wszczęcia śledztwa lub dochodzenia” (Prokuratura i Prawo 7-8, 2006) – zakładając pewne uproszczenie, można przyjąć, że jeśli na kanwie określonego zdarzenia faktycznego, będącego przedmiotem badania przez organ ścigania, można zbudować kilka wersji ujmujących przebieg tego zdarzenia i jeśli choćby jedna z tych poprawnie zbudowanych wersji wskazuje na możliwość popełnienia przestępstwa, należy przyjąć, że zachodzi „uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa”.Jest oczywiste, że w takich przypadkach pierwszoplanowym zadaniem wszczętego postępowania przygotowawczego będzie rzetelne zbadanie przyjętych wersji i w zależności od tego, która z nich znajdzie potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, podjęcie odpowiedniej decyzji procesowej. Jeśli potwierdzenie znajdzie wersja, że przestępstwa nie popełniono, należy postępowanie przygotowawcze umorzyć. Jeśli zaś potwierdzi się wersja, że przestępstwo popełniono, śledztwo lub dochodzenie będzie kontynuowane i będą realizowane zadania wyznaczone dla tego stadium lub dochodzenie może i powinno być wszczęte wtedy, kiedy można przyjąć hipotezę, że popełniono przestępstwo, a hipoteza ta znajduje oparcie w wiadomościach (wiedzy) dotyczących określonego zdarzenia faktycznego. Podejrzenie popełnienia przestępstwa musi być uzasadnione (art. 303 Jest to tzw. podstawa faktyczna wszczęcia śledztwa lub dochodzenia, czyli faktyczna zasadność ścigania w rozumieniu zasady legalizmu (art. 10 Dla podjęcia decyzji o wszczęciu wymagane jest więc posiadanie danych, z których w zasadny sposób można podejrzewać, że miało miejsce w powyższym artykule podkreśla również, że brak oficjalnego złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa nie stanowi przeszkody dla wszczęcia postępowania przygotowawczego przez organy ścigania. Art. 307 § 1 kpk pozwala bowiem na przeprowadzenie postępowania sprawdzającego zarówno dla sprawdzenia informacji zawartych w zawiadomieniu o popełnionym przestępstwie, jak i dla sprawdzenia własnych informacji organu ścigania (tak też: S. Cora, Z problematyki zawiadomienia o przestępstwie, (w:) Gdańskie Studia Prawnicze – Aktualne problemy prawa i procesu karnego. Księga ofiarowana Profesorowi Janowi Grajew-skiemu, pod red. M. Płachty, Gdańsk 2003, tom XI, s. 266.).Uzupełnienie danych zawartych w zawiadomieniu o przestępstwie lub dokonanie sprawdzenia faktów w tym zakresieStosownie do art. 307 § 1 kpk, jeżeli zachodzi potrzeba, można zażądać uzupełnienia w wyznaczonym terminie danych zawartych w zawiadomieniu o przestępstwie lub dokonać sprawdzenia faktów w tym zakresie. W tym wypadku postanowienie o wszczęciu śledztwa albo o odmowie wszczęcia należy wydać najpóźniej w terminie 30 dni od otrzymania postępowaniu sprawdzającym nie przeprowadza się dowodu z opinii biegłego ani czynności wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie lub wniosku o ściganie oraz czynności uzupełnienia danych zawartych w zawiadomieniu o przestępstwie poprzez przesłuchanie w charakterze świadka osoby zawiadamiającej, na co zezwala art. 307 § 3 (§ 2).Powyższą zasadę (opisaną w art. 307 § 2 kpk) stosuje się odpowiednio także w wypadku podejmowania przez organy ścigania przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa sprawdzenia własnych informacji, nasuwających przypuszczenie, że popełniono przestępstwo (§ 5).Odmowa wszczęcia śledztwa lub jego umorzenieJeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art. 324 kpk (umorzenie w przypadku niepoczytalności sprawcy), umarza się śledztwo bez konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego zamknięcia (Art. 322 § 1 kpk).Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art. 94 kpk (oznaczenie organu oraz osoby lub osób, wydających postanowienie, datę wydania postanowienia, wskazanie sprawy, rozstrzygnięcie z podaniem podstawy prawnej, uzasadnienie, chyba że ustawa zwalnia od tego wymagania), dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia (§ 2).Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie o umorzeniu powinno zawierać także imię i nazwisko podejrzanego oraz w razie potrzeby inne dane o jego osobie (§ 3).Odmowa wszczęcia dochodzenia lub jego umorzeniePostanowienia o wszczęciu dochodzenia, odmowie wszczęcia dochodzenia, umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw, umorzeniu dochodzenia oraz o jego zawieszeniu wydaje prowadzący postępowanie. Mogą one zostać zamieszczone w protokole, o którym mowa w art. 304a (wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej), i nie wymagają uzasadnienia. Na wniosek strony organ prowadzący dochodzenie podaje ustnie najważniejsze powody rozstrzygnięcia (art. 325e § 1 kpk).Powyższe postanowienia, z wyjątkiem postanowienia o wszczęciu dochodzenia oraz umorzeniu i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw, zatwierdza prokurator (§ 2).Przesłanki odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczego (śledztwa albo dochodzenia)Art. 305 § 1 kpk nakazuje niezwłocznie, a więc bez zbędnej zwłoki, wydać postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia, na skutek złożenia zawiadomienia o przestępstwie, jeżeli zachodzą negatywne warunki dopuszczalności postępowania karnego, wskazane a contrario w treści art. 303 w postaci braku podstawy faktycznej wszczęcia postępowania karnego lub wskazane w treści art. 17 § 1 tj. istnieją tzw. negatywne przesłanki procesowe (Jarosław Łupiński: Odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego (Prokuratura i Prawo 5, 2007).Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania karnego rozstrzyga bowiem w przedmiocie materialnej przesłanki określonej w art. 303 oraz wartości i znaczenia przesłanek procesowych, stanowiących zespół elementów ograniczających dopuszczalność wszczęcia postępowania karnego nawet wówczas, gdy istnieje przesłanka materialna. Decyzja ta rozstrzyga w istocie o niemożności (brak przesłanki o charakterze materialnym) lub niedopuszczalności (istnienie ujemnej przesłanki procesowej) powstania zasadniczego przedmiotu postępowania karnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1999 r., II KZ 70/99, OSNKW 1999, 11–12, poz. 75; a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2000 r., II KZ 58/00, LEX nr 50926).Zażalenie na odmowę wszczęcia postępowania przygotowawczegoStosownie do art. 306 § 1 kpk, na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa przysługuje zażalenie:pokrzywdzonemu;instytucji państwowej, samorządowej lub społecznej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie (instytucja wymieniona w art. 305 § 4 kpk)osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, jeżeli wskutek przestępstwa doszło do naruszenia jej praw (osoba wymieniona w art. 305 § 4 kpk).Uprawnionym do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt. W celu przejrzenia akt prokurator może udostępnić akta w postaci elektronicznej (art. 306 § 1b).Zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw wnosi się do prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru nad dochodzeniem. Jeżeli prokurator nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu (§ 4).Zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego (śledztwa lub dochodzenia)Na postanowienie o umorzeniu śledztwa przysługuje zażalenie:stronom;instytucji państwowej lub samorządowej, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie; osobie, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie określonym w art. 228–231, art. 233, art. 235, art. 236, art. 245, art. 270–277, art. 278–294 lub w art. 296–306 Kodeksu karnego, jeżeli postępowanie karne wszczęto w wyniku jej zawiadomienia, a wskutek tego przestępstwa doszło do naruszenia jej do złożenia zażalenia przysługuje prawo przejrzenia akt. W celu przejrzenia akt prokurator może udostępnić akta w postaci elektronicznej (art. 306 § 1b).Uchylenie postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego (lub jego umorzeniu) Uchylając postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego lub odmowie jego wszczęcia, sąd wskazuje powody uchylenia, a w miarę potrzeby także okoliczności, które należy wyjaśnić, lub czynności, które należy przeprowadzić. Wskazania te są dla organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze wiążące (Art. 330 § 1 kpk).Jeżeli organ prowadzący postępowanie nadal nie znajduje podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, wydaje ponownie postanowienie o umorzeniu postępowania lub odmowie jego wszczęcia. Postanowienie to podlega zaskarżeniu tylko do prokuratora nadrzędnego. W razie utrzymania w mocy zaskarżonego postanowienia pokrzywdzony, który dwukrotnie wykorzystał uprawnienia przewidziane w art. 306 § 1 i 1a (zażalenie na odmowę wszczęcia postępowania przygotowawczego lub jego umorzenie), może wnieść subsydiarny akt oskarżenia określony w art. 55 § 1 kpk – o czym należy go pouczyć (Art. 330 § 2 kpk).Jeżeli osoba lub instytucja, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, nie zostanie w ciągu 6 tygodni powiadomiona o wszczęciu albo odmowie wszczęcia śledztwa, może wnieść zażalenie do prokuratora nadrzędnego albo powołanego do nadzoru nad organem, któremu złożono zawiadomienie (§ 3).Jak wspomniano, kwestie związane z zażaleniem na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa stosuje się odpowiednio do właściwy do podejmowania czynności w postępowaniu przygotowawczymPrzewidzianych w ustawie czynności w postępowaniu przygotowawczym dokonuje na posiedzeniu sąd powołany do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej (Art. 329 § 1 kpk).Sąd dokonuje czynności jednoosobowo także wtedy, gdy rozpoznaje zażalenie na czynności postępowania przygotowawczego, chyba że ustawa stanowi inaczej (§ 2).Definicja pokrzywdzonegoJak wskazano, pokrzywdzonemu przysługuje prawo do złożenia zażalenia na odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego oraz złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia. Zgodnie art. 49 § 1 kpk, pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez 49 § 2 kpk wskazuje, że pokrzywdzonym może być także niemająca osobowości prawnej:instytucja państwowa lub samorządowa;inna jednostka organizacyjna, której odrębne przepisy przyznają zdolność sprawach o przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową, o których mowa w art. 218–221 oraz w art. 225 § 2 kk, organy Państwowej Inspekcji Pracy mogą wykonywać prawa pokrzywdzonego, jeżeli w zakresie swego działania ujawniły przestępstwo lub wystąpiły o wszczęcie postępowania (§ 3a).W sprawach o przestępstwa, którymi wyrządzono szkodę w mieniu instytucji lub jednostki organizacyjnej, o której mowa w art. 49 § 2 kpk, jeżeli nie działa organ pokrzywdzonej instytucji lub jednostki organizacyjnej, prawa pokrzywdzonego mogą wykonywać organy kontroli państwowej, które w zakresie swojego działania ujawniły przestępstwo lub wystąpiły o wszczęcie prawna zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego (śledztwa lub dochodzenia)Podstawą prawna zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego (śledztwa lub dochodzenia) jest wspomniany art. 306 § 1 kpk w związku z art. 465 § 1 i § 2 kpk. Stosownie do art. 465 § 1 kpk, przepisy dotyczące zażaleń na postanowienia sądu stosuje się odpowiednio do zażaleń na postanowienia prokuratora i prowadzącego postępowanie postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 465 § 2 kpk). Zażalenie na postanowienie prowadzącego postępowanie przygotowawcze, jeżeli nie jest nim prokurator, rozpoznaje prokurator sprawujący nadzór nad tym postępowaniem (art. 465 § 3 kpk).Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia (Art. 460 kpk). Sąd (a w wypadku zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego – Prokurator), na którego postanowienie złożono zażalenie, może je uwzględnić, jeżeli orzeka w tym samym składzie, w którym wydał zaskarżone postanowienie; w innych wypadkach prezes sądu (prokurator) przekazuje zażalenie niezwłocznie, wraz z aktami lub niezbędnymi odpisami z akt sprawy, sądowi powołanemu do rozpoznania zażalenia (Art. 463 § 1 kpk).Subsydiarny akt oskarżenia w przypadku odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczegoZgodnie z art. 55 § 1 kpk, w razie powtórnego wydania postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 § 2 kpk, a więc w sytuacji, gdy po uchyleniu przez sąd postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze, organ ten nadal nie znajduje podstaw do wniesienia aktu oskarżenia i wydaje ponowne postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego (które to postanowienie podlega zaskarżeniu tylko do prokuratora nadrzędnego), pokrzywdzony może w terminie miesiąca od doręczenia mu zawiadomienia o postanowieniu prokuratora nadrzędnego o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia wnieść akt oskarżenia do sądu, dołączając po jednym odpisie dla każdego oskarżonego oraz dla powyższym wypadku na polecenie sądu Policja dokonuje określonych przez sąd czynności dowodowych, po czym ich wyniki przekazuje sądowi. Przepis art. 308 stosuje się odpowiednio (postępowanie w niezbędnym zakresie).Przepisów art. 339 § 3 pkt 3a (zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego) i art. 396a (przerwanie lub odroczenie rozprawy celem usunięcia braków postępowania przygotowawczego) nie stosuje 55 § 2 kpk wprowadza warunek, ze akt oskarżenia wniesiony przez pokrzywdzonego powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, z zachowaniem warunków określonych w art. 332 (składniki aktu oskarżenia) i art. 333 § 1 (elementy dodatkowe aktu oskarżenia).O wniesieniu aktu oskarżenia zawiadamia się innych pokrzywdzonych znanych sądowi (§ 2a). Inny pokrzywdzony tym samym czynem może aż do rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej przyłączyć się do postępowania (§ 3).Do sprawy wszczętej na podstawie aktu oskarżenia wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego może w każdym czasie wstąpić prokurator, stając się oskarżycielem publicznym. Postępowanie toczy się wówczas z oskarżenia publicznego, a pokrzywdzony, który wniósł akt oskarżenia, korzysta z praw oskarżyciela posiłkowego (o którym mowa w art. 54). Cofnięcie aktu oskarżenia przez oskarżyciela publicznego jest dopuszczalne jedynie za zgodą pokrzywdzonego, który wniósł akt oskarżenia, a w razie przyłączenia się do postępowania innego pokrzywdzonego – również tego pokrzywdzonego (§ 4).Subsydiarny akt oskarżenia można wnieść jedynie w sprawach ściąganych z oskarżenia publicznego (również w sprawach, w których przepis karny wymaga złożenia wniosku o ściganie sprawcy, gdyż te również są ścigane z oskarżenia publicznego).Początek biegu miesięcznego terminu do złożenia subsydiarnego aktu oskarżeniaZgodnie z literalnym brzmieniem art. 55 § 1 kpk, uprawnienie do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia pokrzywdzony może zrealizować „w terminie miesiąca od doręczenia mu zawiadomienia o postanowieniu prokuratora nadrzędnego o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia”.Sformułowanie to doprowadziło do ukształtowania się tezy, że wskazany termin biegnie od daty doręczenia zawiadomienia pokrzywdzonemu, bez względu na fakt odbioru takiego zawiadomienia przez reprezentującego go w postępowaniu przygotowawczym pełnomocnika (tak: Dobrosława Szumiło-Kulczycka, Palestra 10/2020 oraz przywołana tam literatura: K. Eichstaedt, Komentarz do art. 55 Kodeksu postępowania karnego, teza 5 (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. 1 (art. 1–424), red. D. Świecki, LEX/el. 2018; S. Steinborn, Komentarz do art. 55 Kodeksu postępowania karnego, teza 8 (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2016; K. Dudka, Komentarz orzeczniczy do art. 55 Kodeksu postępowania karnego (w:) Kodeks postępowania karnego. Wybór orzecznictwa z komentarzem, red. K. Dudka, Warszawa 2015. Artykuł zawiera też odrębne spojrzenie na powyższą tezę).Sposób obliczania terminu do złożenia subsydiarnego aktu oskarżeniaZgodnie z brzmieniem art. 123 § 2 jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach, to koniec terminu przypada na dzień miesiąca, który odpowiada początkowi terminu, przy czym jeżeli w danym miesiącu nie ma takiego dnia, koniec terminu przypada na ostatni dzień tego miesiąca. Cytowany przepis wyraża normę modyfikującą sposób obliczania terminu podany w art. 123 § 1 w przypadku, gdy termin ustawowy jest oznaczony (między innymi) w miesiącach. Koniec takiego terminu przypada zawsze na dzień miesiąca odpowiadający początkowi terminu. Jeśli zatem postanowienie doręczono w dniu 23 maja, to termin miesięczny upływał z dniem 23 wysłanie aktu oskarżenia w dniu 24 czerwca, przy uwzględnieniu treści art. 123 § 2 kpk, a z pominięciem art. 123 § 3 (w brzmieniu: jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy lub na sobotę, czynność można wykonać następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą), nastąpiłoby z jednodniowym opóźnieniem. Tak też sposób obliczania terminu miesięcznego postrzega się w piśmiennictwie (M. Kurowski (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. D. Świecki, 474-475, Warszawa 2015; A. Sakowicz: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, s. 307; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 765, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2016 r., sygn. akt V KK 243/16).Wobec powyższego norma wyrażona w art. 123 § 1 zakazująca wliczania do biegu terminu dnia, od którego liczy się termin, nie ma zastosowania do terminów oznaczonych w tygodniach, miesiącach lub terminu do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżeniaNa kanwie sprawy rozpatrywanej przez Sąd Najwyższy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2016 r., sygn. akt V KK 243/16), powstało zagadnienie charakteru terminu do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia. Pojawiło się stanowisko, że jeśli miesięczny termin określony w art. 55 § 1 uprawniający do złożenia aktu oskarżenia, upływał w dniu 23 czerwca, to nawet wtedy, gdy dzień ten wypadał w niedzielę, a więc w dzień uznany przez ustawę za wolny od pracy, nadanie aktu oskarżenia w dniu 24 czerwca było już spóźnione, a tym samym nie wywołało skutków Okręgowy wskazywał, że przepis art. 123 § 3 który dopuszcza dokonanie czynności procesowej w dniu następnym po wolnym od pracy, nie ma zastosowania do terminu określonego w art. 55 § 1 gdyż ten jest terminem prekluzyjnym, ale mającym także charakter materialnoprawny. Wywodził, że właśnie ze względu na materialnoprawne znaczenie tego terminu, z jego upływem liczonym według art. 123 § 2 a więc z dniem 23 czerwca 2013 r., pokrzywdzony utracił definitywnie uprawnienie do wystąpienia z oskarżeniem subsydiarnym (bezskuteczność).Sąd Najwyższy uznał, że przytoczone stanowisko Sądu Okręgowego jest nietrafne z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że wbrew temu, co stwierdził Sąd odwoławczy, termin określony w art. 55 § 1 nie ma charakteru materialnoprawnego. Nie tylko dlatego, że przepis ten jest zamieszczony w ustawie procesowej, ale z tego przede wszystkim względu, że nie reguluje on zasad ani żadnej innej materii normującej odpowiedzialność karną za popełnienie czynu zabronionego (tak: I. Nowikowski: O regułach obliczania terminów w procesie karnym (w:) Teoretyczne i praktyczne problemy współczesnego prawa karnego. Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi T. Bojarskiemu, Lublin 2011, s. 893; tenże: Funkcja gwarancyjna terminów w polskim Kodeksie postępowania karnego, Studia Iuridica Lubliniensia 2013, nr 20, s. 31).Po drugie, jeśli pominąć nietrafność uznania terminu z art. 55 § 1 za materialnoprawny, a pozostać przy nim jako terminie prekluzyjnym, to nie sposób wskazać argumentów prawnych, które uzasadniałyby niestosowanie art. 123 § 3 do terminu wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia. Co prawda w piśmiennictwie wyrażane są poglądy, że do pewnych terminów procesowych nie stosuje się przepisu uprawniającego do dokonania czynności w dniu następnym po uznanym przez ustawę za wolny od pracy, ale odnoszą się one wyłącznie do terminów procesowych o charakterze gwarancyjnym, określanych też jako tu o terminy oznaczone w art. 328 § 2 (uprawnienie Prokuratora Generalnego do uchylenia postanowienia o umorzeniu postępowania na niekorzyść podejrzanego tylko w terminie roku od jego uprawomocnienia) i w art. 524 § 3 (niedopuszczalność uwzględnienia kasacji na niekorzyść oskarżonego wniesionej po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia). Zauważyć trzeba, że funkcją tych terminów jest petryfikowanie stanów procesowych, w których doszło do prawomocnego zakończenia postępowania karnego w stadium postępowania przygotowawczego lub w stadium postępowania sądowego, a ściślej ujmując, w których postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone (art. 17 § 1 pkt 7 właśnie wypływa potrzeba zagwarantowania trwałości prawomocnego rozstrzygnięcia (res iudicata) i daleko idącego ograniczenia możliwości jego uchylania i dalszego orzekania na niekorzyść (tak: F. Prusak: Nadzór prokuratora nad postępowaniem przygotowawczym, Warszawa 1984, s. 232; W. Grzeszczyk: Przebieg postępowania przygotowawczego, (w:) Nowa kodyfikacja karna, Warszawa 1997, s. 163, I. Nowikowski: Terminy w kodeksie postępowania karnego, Lublin 1988; s. 53; tenże: glosa do wyroku SN z dnia 25 kwietnia 1984 r., IV KR 99/84, OSPiKA 1986, z. 7-8).Termin określony w art. 55 § 1 ma odmienny charakter, gdyż nie występuje w takich sytuacjach procesowych, jak wskazane w art. 328 § 2 i w art. 524 § 3 Podkreślić należy, że ponowne wydanie przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego nie oznacza definitywnego zakończenia postępowania karnego, skoro nie stwarza podejrzanemu ani innej osobie, która potencjalnie mogłaby znaleźć się w tej roli po ewentualnym wszczęciu postępowania in personam, takiej gwarancji, jak w sytuacji res iudicata. Każda z tych decyzji procesowych prokuratora rodzi po stronie pokrzywdzonego, jeśli tylko występuje w sprawie, uprawnienie do złożenia aktu oskarżenia w roli oskarżyciela posiłkowego, czego następstwem jest kontynuowanie postępowania karnego, już w stadium sądowym. Byt postępowania karnego jest wówczas uzależniony od tego, czy pokrzywdzony wykorzysta swoje uprawnienie do oskarżenia argumentu za tym, że sam ściśle „kalendarzowy” upływ terminu z art. 55 § 1 nie zawsze uniemożliwia wykorzystanie uprawnienia do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia, dostarczają wprowadzone z dniem 1 lipca 2015 r. regulacje zawarte w art. 127a § 1 i 2 k, W myśl tych przepisów, jeżeli warunkiem skuteczności czynności procesowej jest jej dokonanie przez obrońcę lub pełnomocnika, termin dokonania ulega zawieszeniu dla strony postępowania na czas rozpoznania wniosku o przyznanie pomocy prawnej w tym zakresie, przy czym w wypadku wyznaczenia obrońcy lub pełnomocnika z urzędu termin do dokonania czynności przez wyznaczonego przedstawiciela procesowego rozpoczyna bieg od daty doręczenia mu postanowienia lub zarządzenia o tym w związku z tym zauważyć, że w myśl art. 55 § 2 warunkiem skutecznego wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia jest sporządzenie go przez pełnomocnika. Jeśli zatem pokrzywdzony będzie się ubiegał o przyznanie mu pomocy prawnej w tym zakresie, to pragmatycznie prognozując, ewentualne wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia z reguły nie nastąpi przed upływem miesiąca od doręczenia pokrzywdzonemu zawiadomienia o postanowieniu o odmowie wszczęcia lub umorzeniu postępowania, gdyż termin ów rozpocznie bieg od doręczenia pełnomocnikowi zarządzenia o wyznaczeniu go w tej to, że w praktyce złożenie subsydiarnego aktu oskarżenia może nastąpić po upływie miesiąca od doręczenia zawiadomienia pokrzywdzonemu o postanowieniu prokuratora odmawiającego wszczęcia lub o umarzającego postępowanie. Wszystko to prowadzi do konkluzji, że przy obliczaniu terminu miesięcznego, o którym mowa w art. 55 § 1 mającego charakter prekluzyjny, stosuje się także art. 123 § 3 Jeśli zatem koniec terminu miesięcznego do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, to czynność tę można wykonać następnego wydanie postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 § 2Sąd Apelacyjny w Szczecinie w postanowieniu z dnia 12 lutego 2014 r., sygn. akt II AKz 448/13 wskazał, że możliwość wniesienia przez pokrzywdzony podmiot aktu oskarżenia o przestępstwo ścigane z urzędu, obwarowana została koniecznością spełnienia ściśle określonych warunków, ujętych w przepisach Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z brzmieniem art. 55 §1 podstawową przesłanką umożliwiającą wniesienie tzw. subsydiarnego aktu oskarżenia jest powtórne wydanie przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 § 2 treści przepisu art. 330 § 2 ściśle związanego z przepisem art. 330 § 1 (znajdującego się w Rozdziale 38 kpk: Czynności sądowe w postępowaniu przygotowawczym) wynika natomiast, że chodzi tu o ponowne umorzenie postępowania lub odmowę jego wszczęcia przez prokuratora, ale tylko po uchyleniu poprzedniej takiej samej jego decyzji przez sąd rozpoznający zażalenie na pierwotne postanowienie o umorzeniu lub odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego. Konieczność spełnienia tego warunku podkreślana jest także w literaturze prawniczej (tak m. in.: Jan Grajewski w: J. Grajewski, Paprzycki, S. Steinborn: Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, Zakamycze 2006, teza 2 do art. 55; Tomasz Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze 2003, teza 1 do art. 55).Jeszcze na gruncie przepisów postępowania karnego przed nowelizacją z 2007 r. ukształtował się zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie pogląd, że możliwość wniesienia samoistnej skargi posiłkowej o czyn ścigany z urzędu zachodzi jedynie wówczas, gdy prokurator – po uprzednim uchyleniu przez sąd postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania – nie znajdując nadal podstaw do wniesienia oskarżenia, wydaje po raz wtóry takie samo postanowienie, jak to, które było przedmiotem zaskarżenia. Taka możliwość nie istnieje zaś wtedy, gdy prokurator – po uchyleniu wskazanego postanowienia – wszczął dochodzenie lub śledztwo, a następnie je umorzył, zaś tok zaskarżenia tej decyzji, prowadzący do powtórnego jej podjęcia a następnie kolejnego zaskarżenia, nie został ponownie wyczerpany (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia r., OSNwSK 2006/1/872, LEX 33235).Odnośnie stwierdzenia: „w razie powtórnego wydania” – o powtórzeniu na nowo można bowiem mówić tylko wówczas, gdy co najmniej drugi raz zrobiono to samo. O takiej sytuacji – w kontekście art. 330 §2 – można mówić tylko wtedy, gdy powtórnie zapadnie takie samo postanowienie, tj. musi być wydane dwukrotnie postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia albo dwa razy postanowienie o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia (tak: Prokuratura i Prawo 2000 r., nr 1, nowelizacji Kodeksu postępowania karnego z 2007 r. doktryna nadal stoi na powyższym stanowisku (vide Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. J. Grajewskiego, T. I, wydanie 2, Warszawa 2010, s. 1037, teza 7 oraz komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. T. Grzegorczyka, wydanie 5, Warszawa 2008, s. 726, teza 5). W istocie linia orzecznicza w tej sprawie także nie ulegała zmianie (tak: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 14 czerwca 2010 r., sygn. akt II AKz 197/10).Konieczna jest zatem pozytywna dla pokrzywdzonego decyzja sądowa, wydana w ramach czynności sądowych w postępowaniu przygotowawczym, o której mowa w art. 330 § 1 do której odnosi się przepis art. 330 § 2 warunkującej możliwość wniesienia aktu oskarżenia przez tzw. oskarżyciela subsydiarnego w trybie art. 55 § 1 wykładnia zgodna jest także z celem instytucji tzw. subsydiarnego aktu oskarżenia, który wzmacnia sądową kontrolę decyzji organów pozasądowych o zakończeniu postępowania karnego poprzez umożliwienie pokrzywdzonemu, gdy ponownie wbrew wyrażonemu procesowo stanowisku sądu postępowanie przygotowawcze zostaje umorzone, przeniesienie sprawy bezpośrednio do fazy postępowania jurysdykcyjnego, przy jednoczesnym zabezpieczeniu przed pochopnym stawianiem kogokolwiek w stan oskarżenia właśnie poprzez konieczność wydania przynajmniej jednej decyzji sądu potwierdzającej niezasadność umorzenia postępowania przygotowawczego. Jeżeli w sprawie takiej decyzji sądowej nie było, zatem ponowne umorzenie śledztwa przez prokuratora nie może być uznane za „powtórne wydanie przez prokuratora postanowienia o umorzeniu postępowania w wypadku, o którym mowa w art. 330 § 2 kroków do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia*W przypadku zatem pierwotnej odmowy wszczęcia postępowania, a następnie, po skutecznym zażaleniu do sądu, organy ścigania wszczynają postępowanie, lecz następnie je umarzają, należy złożyć zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania, następnie powstają następujące dwie możliwości:brak powodzenia tegoż zażalenia do sądu, i utrzymanie przez sąd w mocy postanowienia o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia – co powoduje, że pokrzywdzonemu nie będzie przysługiwało prawo do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia;wydanie ponownego postanowienia sądu o uchyleniu postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego, co spowoduje jego dalsze prowadzenie przez organy ścigania. Wówczas, jeżeli organ ścigania ponownie wyda postanowienie o umorzeniu postępowania, pokrzywdzony uzyska prawo do złożenia zażalenia do prokuratora nadrzędnego na powyższe (powtórne) postanowienie o umorzeniu. Negatywne ustosunkowanie się prokuratora nadrzędnego do zażalenia otwiera drogę do złożenia subsydiarnego aktu oskarżenia. Znaczenie umorzenia lub odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczegoUmorzone postępowanie przygotowawcze może być w każdym czasie podjęte na nowo na mocy postanowienia prokuratora, jeżeli nie będzie się toczyć przeciw osobie, która w poprzednim postępowaniu występowała w charakterze podejrzanego. Przepis ten stosuje się odpowiednio w sprawie, w której odmówiono wszczęcia śledztwa lub dochodzenia (Art. 327 § 1 kpk).Prawomocnie umorzone postępowanie przygotowawcze wznawia się przeciwko osobie, która występowała w charakterze podejrzanego, na mocy postanowienia prokuratora nadrzędnego nad tym, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu, tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe istotne fakty lub dowody nie znane w poprzednim postępowaniu albo gdy zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 3 kpk (umorzenie absorpcyjne). Przewidziane w ustawie ograniczenia okresu tymczasowego aresztowania stosuje się wówczas do łącznego czasu trwania tego środka (§ 2).Przed wydaniem postanowienia o podjęciu lub wznowieniu, prokurator może przedsięwziąć osobiście lub zlecić Policji dokonanie niezbędnych czynności dowodowych w celu sprawdzenia okoliczności uzasadniających wydanie postanowienia (§ 3).Po wniesieniu aktu oskarżenia sąd umarza jednak postępowanie, jeżeli stwierdzi, że postępowanie przygotowawcze wznowiono mimo braku podstaw (§ 4).Prokurator Generalny może uchylić prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego w stosunku do osoby, która występowała w charakterze podejrzanego, jeżeli stwierdzi, że umorzenie postępowania było niezasadne. Nie dotyczy to wypadku, w którym sąd utrzymał w mocy postanowienie o umorzeniu (Art. 328. § 1 kpk).Po upływie roku od daty uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu Prokurator Generalny może uchylić lub zmienić postanowienie albo jego uzasadnienie jedynie na korzyść podejrzanego (§ 2).

zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia