zmiany reparacyjne co to znaczy

Nie ma potrzeby zmiany dawkowania patrz punkt 5.2. No dose adjustment see section 5.2. Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u pacjentów z innymi chorobami wątroby. No dose adjustment is necessary in patients with other hepatic diseases. Pacjenci w wieku powyżej 65. lat Nie ma potrzeby zmiany dawkowania. Jeśli dana osoba nie jest gotowa na zmiany w swoim życiu, zmiany kardynalne nigdy nie nastąpią. Zmiana wymaga determinacji, wewnętrznej dojrzałości i umiejętności korzystania z okoliczności. Wiele osób, w których życiu dramatyczne zmiany stały się lepsze i silniejsze, ale wielu niestety zostało złamanych przez los. Definicja ZMIANY STRUKTURALNE: Zmiany strukturalne oznaczają zmianę struktury produkcji i struktury zastosowania czynników produkcji w danej gospodarce. W pierwszej kolejności rozumie się pod tym określeniem zmianę udziału poszczególnych gałęzi gospodarki w tworzeniu łącznego PKB. Innym metodą oceny zmian strukturalnych jest Musisz przetłumaczyć "ZMIANY BĘDĄ WPROWADZANE" z polskiego i użyć poprawnie w zdaniu? Poniżej znajduje się wiele przetłumaczonych przykładowych zdań zawierających tłumaczenia "ZMIANY BĘDĄ WPROWADZANE" - polskiego-niemiecki oraz wyszukiwarka tłumaczeń polskiego. do wniosku w sprawie zmiany. a proposal. w sprawie zmiany. procedura zmiany załączników. celu zmiany załączników. zmiany załączników do umowy. zmiany techniczne do załączników. technical changes to. zmiany wprowadzone do załączników. nonton birth of beauty sub indo bioskopkeren. OB (odczyn Biernackiego) oraz CRP (tzw. białko C-reaktywne) to wskaźniki stanu zapalnego. Podwyższony poziom OB i CRP świadczy o chorobie, która przebiega w naszym organizmie i która pobudziła układ odpornościowy do walki z drobnoustrojami. Najczęściej wynik badania świadczy o infekcji, ale może sugerować występowanie nowotworu czy chorób nerek. spis treści 1. Podwyższone OB we krwi 2. CRP we krwi 3. Choroby związane z podwyższonym CRP 1. Podwyższone OB we krwi OB to test na stan zapalny, który został po raz pierwszy opracowany i zastosowany przez Polaka – Edmunda Biernackiego już w 1897 roku. Badanie na poziom OB jest niezwykle proste w wykonaniu. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" Podwyższone OB i CRP jest najczęściej objawem infekcji wirusowych i bakteryjnych (Shutterstock) Próbkę krwi pobranej z żyły łokciowej należy wstawić do wyskalowanej probówki i już po godzinie można odczytać wysokość osadu krwinek czerwonych na dnie, czyli poziom OB. Normy OB są różne w zależności od grup pacjentów: kobiety - 6-11 mm, kobiety po 50. roku zycia - do 30 mm, mężczyźni - 3-8 mm, mężczyzn po 50. roku życia - do 20 mm. Wśród lekarzy funkcjonuje potoczne określenie "trzycyfrowe OB", które oznacza wynik powyżej 100 mm. Trzycyfrowe OB jest charakterystyczne dla niektórych chorób, w większości bardzo poważnych: ciężkie zapalenie płuc, zapalenie nerek, zapalenie kości i stawów, posocznica, choroby nowotworowe, białaczka, chłoniak, choroby tkanki łącznej, toczeń trzewny, zapalenie skórno-mięśniowe. Wartość OB może być nieznacznie podwyższona także w niektórych stanach fizjologicznych – w ciąży i po porodzie, podczas miesiączki i w trakcie stosowania hormonalnej antykoncepcji, a także po wyrwaniu zęba. Podwyższone CRP jest określone na podstawie morfologii z rozmazem 2. CRP we krwi CRP należy do grupy tzw. białek ostrej fazy. Są to białka osocza produkowane przez wątrobę, których stężenie zwiększa się w przypadku infekcji. Uważa się, że do monitorowania stanu zapalnego najlepiej nadaje się właśnie CRP. Stężenie w trakcie infekcji może wzrosnąć nawet 1000-krotnie w ciągu jednego dnia. Norma CRP to natomiast wynik poniżej 10 mg/l. Należy pamiętać, że badanie wskaźników stanu zapalnego jest bardzo niecharakterystyczne. Gdy lekarz otrzyma wynik świadczący o podwyższonej wartości OB lub CRP, jego rolą jest odnalezienie źródła infekcji lub innej choroby. W tym celu przeprowadza z pacjentem wyczerpujący wywiad i dokładnie go bada. 3. Choroby związane z podwyższonym CRP Podwyższone CRP sugeruje infekcję zanim pojawią się jej objawy. Takie badanie powinno być wykonywane dla przykładu przed planowaną operacją chirurgiczną. Jaki rodzaj zakażenia i choroby może sugerować podwyższone CRP? Przy salmonelli, zakażeniem Helicobacter pylori CRP jest bardzo wysokie i może sięgnąć nawet 500 mg/l. Przy gronkowcach, prątkach gruźlicy, paciorkowcach i pasożytach - CRP podnosi się do około 100 mg/l. Przy wirusach rośnie do około 50 mg/l. Bardzo podwyższone CRP, kiedy wynik jest trzy cyfrowy jest niestety sygnałem, że organizm został zaatakowany przez nowotwór złośliwy. Przy takich wynikach lekarz zlecający badania powinien natychmiast rozpocząć diagnozę pod kątem rodzaju raka. Nie jest to wbrew pozorom łatwe zadanie, ponieważ mocno podwyższone CRP może zmienić swój wynik w ciągu 48 godzin. Dlatego przy podejrzeniu poważniejszej choroby lekarz zleca stały monitoring CRP. CRP jest także brane pod uwagę przy diagnozie i leczeniu chorób serca. Podwyższone CRP wspólnie z innymi objawami może być sygnałem incydentów sercowych, dla przykładu zawału serca. Ostatnie badania dowiodły, że poziom CRP jest także ściśle powiązany z ryzykiem chorób wieńcowych. Już niewiele podwyższone CRP może być znakiem, że pacjent ma miażdżycę. Potrzebujesz wizyty, badania lub e-recepty? Wejdź na gdzie umówisz się do lekarza od ręki. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Jakub Szaniawski Młodszy asystent, w trakcie specjalizacji z urologii w Mazowieckim Szpitalu Wojewódzkim w Siedlcach. Co znaczy: Projekty Ministerstwa ZdrowiaZmiany w orzecznictwie o chorobach zawodowych Ministerstwo Zdrowia zaproponowało, by tylko lekarze II stopnia i z określoną specjalizacją mogli orzekać o chorobach zawodowych. Resort przedstawił projekt nowego rozporządzenia w tej sprawie, gdzie zaproponował zmiany w uprawnieniach lekarzy. W projekcie przyjęto, iż uprawnienie do wykonywania orzecznictwa w dziedzinie chorób zawodowych warunkuje posiadanie specjalizacji lekarskiej w określonej dziedzinie. Będą mogli je wykonywać lekarze posiadający specjalizację II stopnia albo tytuł specjalisty w zakresie: medycyny pracy, medycyny przemysłowej, medycyny morskiej i tropikalnej i medycyny lotniczej, medycyny kolejowej i medycyny transportu. Z kolei w dziedzinie chorób zawodowych zakaźnych i pasożytniczych - doktor specjalista chorób zakaźnych lub doktor specjalista medycyny pracy albo medycyny przemysłowej, z uwzględnieniem opinii lekarza specjalisty chorób zakaźnych. W odniesieniu do pracownika leczonego w warunkach szpitalnych na skutek wystąpienia ostrych objawów dolegliwości, mogącej być chorobą zawodową, orzeczenia dokona zatrudniony w tej jednostce doktor specjalista odpowiedniej dziedziny medycyny. Nowe pomysły są zawarte w projekcie rozporządzenia Ministra Zdrowia w kwestii specjalizacji lekarskich niezbędnych do wykonywania orzecznictwa w dziedzinie chorób zawodowych, który został przekazany do uzgodnień zewnętrznych i konsultacji socjalnych z terminem zgłaszania uwag do 21 maja 2010 roku. Rozporządzenie ustala lista specjalizacji lekarskich niezbędnych do wykonywania orzecznictwa w dziedzinie chorób zawodowych, biorąc pod uwagę charakter i specyfikę chorób zawodowych. Jednostkami orzeczniczymi I stopnia w dziedzinie chorób zawodowych zakaźnych i pasożytniczych, wedle rozporządzeniem Porady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w kwestii chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), są wojewódzkie ośrodki medycyny pracy lub przychodnie i oddziały chorób zakaźnych poziomu wojewódzkiego. Czym jest Zmiany w orzecznictwie o znaczenie w Leczenie Z . Definicja Państwo jako uczestnik SM Co oznacza Państwa należą do ekipy wtórnych (po narodach) uczestników podmiotowych stosunków międzynarodowych. To są zarazem uczestnicy najważniejsi i mający największy wpływ na postęp i ewolucję stosunków międzynarodowych. Ich wiodąca rola w życiu międzynarodowym jest rezultatem równoległego oddziaływania czterech cech ich istnienia i aktywności. Po pierwsze, państwa są jednostkami politycznymi najwyższego rzędu, składającymi się z terytorium, ludności i władzy. Ich terytoria są oznaczone granicami. Granice te obramowują istotę wewnętrzną krajów i tworzą linie krzyżowania się mechanizmów internacjonalizacji i internalizacji życia społeczeństw. Tworząc w najwyższym stopniu statyczny obiekt podłoża stosunków międzynarodowych, granice stabilizują odróżniające państwa cechy ilościowe i jakościowe, ich tożsamości i współzależności. Po drugie, przynależność państwowa ma dla wszystkich jednostek i grup socjalnych charakter absolutny (bo apatrydzi czy tak zwany bezpaństwowcy są wyjątkami). Państwa są również pośrednikami udziału jednostek i grup socjalnych w relacjach międzynarodowych, które dlatego pośrednictwu stają się coraz bardziej pluralistyczne. Ponadto przynależność państwowa ma wpływ na życie i perspektywy rozwoju swoich obywateli przez przyczynianie się do utrwalania albo podważania określonego ładu międzynarodowego i współtworzenia stanów pewności (bezpieczeństwa) albo niepewności międzynarodowej. Po trzecie, państwa są w najwyższym stopniu zorganizowanymi, dynamicznymi i wpływowymi podmiotami stosunków międzynarodowych. Są zarazem promotorami rozwoju, funkcjonowania i ewolucji stosunków międzynarodowych. Mają także największy wpływ na ich regulowanie. Po czwarte, relacje pomiędzy krajami stanowią kluczową oś stosunków międzynarodowych, bo mają one prymat pośród stosunków pomiędzy pozostałymi uczestnikami podmiotowymi życia międzynarodowego (organizacjami, ruchami, partiami, korporacjami i in.). Determinują gdyż charakter, kierunki, zakres i klimat polityczny, jak także określają ramy normatywne i uwarunkowania rzeczowe wszystkich pozostałych stosunków. Status jedynych suwerennych podmiotów stwarza krajom uprzywilejowaną pozycję ich wzajemnym relacjom na tle stosunków niepaństwowych czy pozapaństwowych. Dlatego w nauce o relacjach międzynarodowych najwięcej miejsca zajmują relacje międzypaństwowe. Powstawanie krajów wiązało się zazwyczaj z wewnętrznymi procesami narodowo-społecznymi, w skutku których ludność wyłaniała rząd, który obejmował władzę na ustalonym terytorium. Nieliczne były przypadki powstawania krajów na zasadzie tak zwany koncesji obcych (jak zgoda Francji na referenda w kilkunastu państwach afrykańskich w latach 1958-1960, koncesjonowane poprzez Londyn wybory w Zimbabwe w 1980 r. czy zgoda na referendum w Timorze Wschodnim w 1999 r.). Przewarzająca część krajów powstała wskutek wyzwolenia narodowego spod zależności innego albo innych narodów (na przykład Polska w 1918 r.), w wyniku oderwania części terytorium od istniejącego państwa (na przykład Bangladesz od Pakistanu w 1971 r.), poprzez rozpad jednego państwa na kilka nowych (na przykład Austro-Węgier w 1918 r. albo ZSRR w 1991 r.), lub poprzez połączenie kilku istniejących krajów w jedno nowe (na przykład Tanzanii w 1964 r.). Dla stosunków międzynarodowych bez zaangażowania jest sposób stworzenia państwa, istotny z kolei jest sam fakt jego stworzenia. Datę stworzenia ustala samo kraj. Data ta ma doniosłe znaczenie, bo od niej kraj staje się podmiotem i potencjalnym uczestnikiem stosunków międzynarodowych. Może również używać z przysługujących mu od tej daty atrybutów międzynarodowych, które pociągają określone skutki formalne i rzeczowe w dziedzinie uczestnictwa państwa w relacjach międzynarodowych. Do atrybutów międzynarodowych państwa należą: 1) prawo legacji czynnej i biernej, obejmujące sposobność wysyłania swoich przedstawicieli za granicę i przyjmowania obcych przedstawicieli u siebie; 2) prawo uczestniczenia we wszystkich przejawach istniejących stosunków międzynarodowych; 3) prawo współtworzenia nowych norm, instytucji i struktur w środowisku międzynarodowym. Rzeczywisty udział państwa w relacjach międzynarodowych zaczyna się wspólnie z jego uznaniem poprzez inne państwa, tzn. po stwierdzeniu podjęcia i zaistnienia pomiędzy nimi stosunków. Oznacza to, iż uznanie międzynarodowe państwa jest jedynie potwierdzeniem jego istnienia, ale nie spełnia roli kreatywnej. Ma ono gdyż charakter deklaratywny, a nie konstytutywny. Zakres uznania ma spore znaczenie dla uczestnictwa państwa w relacjach międzynarodowych. Kraj uznane poprzez większą liczbę innych krajów może szerzej uczestniczyć w życiu międzynarodowym, z kolei kraj uznane poprzez małą liczbę innych krajów napotyka w tym życiu trudności. Zasady uznawania krajów są formułowane poprzez praktykę międzynarodową, bo nie ma norm prawnomiędzynarodowych, które stanowiłyby ich kodyfikacje. Praktyka przesądziła więc, iż uznanie może być wyraźne (na przykład poprzez oświadczenie notą albo podpisanie umowy bilateralnej), lub także milczące, tzn. per facta concludentia (na przykład poprzez nawiązanie stosunków dyplomatycznych). Mówi się także o uznaniu indywidualnym i uznaniu zbiorowym (na przykład wskutek głosowania za przyjęciem do ONZ). Odróżnia się także uznanie de iure, które jest bezwarunkowe i całkowite, od uznania de facto, jako uznania prowizorycznego, które może być cofnięte. Powyższa praktyka wskazuje, iż nowo powstałe kraj nie może oczekiwać od innych krajów obowiązku uznania go, bo każde kraj samodzielnie decyduje o uznaniu nowego państwa. Odpowiednio z tą regułą nie wszystkie państwa hołdują zasadzie uznawania rządów (tzn. tylko jednego elementu konstytutywnego państwa), roszczą sobie niejako pretensję do kolejnego oceniania ich legalności i zachowań. Szerokiemu uznaniu jakiegoś państwa nie zawsze towarzyszy spora liczba nawiązanych z nim stosunków dyplomatycznych. Stanowi to ograniczenie aktywności międzynarodowej tego państwa. Dopiero spora liczba stosunków dyplomatycznych i rozwinięta dzięki nim sieć różnorodnych powiązań międzynarodowych umożliwia pełne i równomierne korzystanie poprzez kraj z przysługujących mu atrybutów międzynarodowych. Choć wszystkie państwa są suwerennie równe, to zakres i przedmioty ich umiejętności do uczestnictwa w relacjach międzynarodowych są zróżnicowane. Tak więc państwa jednolite i federalne upoważniają do działań tylko władze centralne. Związki krajów i konfederacje zachowują podmiotowość międzynarodową wszystkich swoich członków (jak Związek Niemiecki w latach 1815-1866, Brytyjska Wspólnota Narodów od 1931 r. czy Wspólnota Niepodległych Krajów od 1991 r.). Państwa wieczyście zneutralizowane dobrowolnie przyjęły ograniczenie swej umiejętności międzynarodowej do działania (Szwajcaria aktem paryskim z 20 X 1815 r. i Austria ustawą z 26 X 1955 r.). Okresowe ograniczenie umiejętności do działań międzynarodowych miały państwa zwyciężone w wojnach (na przykład Niemcy po I i II wojnie światowej i Japonia po II wojnie światowej). Zasada suwerennej równości krajów ma charakter ochronny w tym sensie, iż zakazuje podległości krajów regułom czy siłom zewnętrznym, które znajdowałyby się powyżej nimi i gwałciły ich wolę. Zasada ta ma zapewniać krajom poczucie bezpieczeństwa w środowisku międzynarodowym, a tym samym służy pokojowej kulturze współżycia krajów i narodów. Suwerenne państwa uprawiają indywidualne i zbiorowe polistrategie, opierające na stosowaniu rozumowania strategicznego do długoterminowych celów i działań w skali międzynarodowej. Zmierzają one do osiągania celów strategicznych dzięki odpowiednich środków i metod aktywności w środowisku międzynarodowym. Wybór strategii politycznej, ekonomicznej czy innej państwa (albo ekipy krajów) dotyczy wyboru typu, rodzaju i formy stosunków spośród możliwych stosunków współpracy, współzawodnictwa, konfliktu czy walki. Musi również zakładać adekwatną ocenę intensywności przejawiania się poszczególnych rodzajów stosunków w możliwych ich stanach (przyjaźni, sojuszu, obojętności, wrogości) i skuteczności stosowania poszczególnych metod postępowania w działaniach i interakcjach (jak konsultacji, koordynacji, perswazji, dialogu czy groźby). Postęp stosunków międzynarodowych dowodzi, iż polistrategie indywidualne i izolowane krajów stają się coraz mniej skuteczne, a nawet coraz bardziej ryzykowne. Dlatego coraz częściej są użytkowane polistrategie zbiorowe, skonsultowane, skoordynowane albo zintegrowane. Są one w najwyższym stopniu wyraziste w sytuacjach sojuszy polityczno-wojskowych i różnych ugrupowań integracyjnych, a również subregionalnych organizacji międzyrządowych. Na tej podstawie można stwierdzić, iż polistrategie są sztuką dialektyki woli działań i interakcji na rzecz pożądanej przyszłości krajów. Wykraczają one poza zwyczajne polityki zagraniczne, bo biorą pod uwagę również sytuacje nierealne, nieznane i prawdopodobne. Motywują także działania polityk zagranicznych i kreślą projekcje pożądanych stanów rzeczy. Uczestnictwo krajów w relacjach w ramach przyjętych poprzez nie polistrategii pociąga określone skutki. Dotyczą one w pierwszym rzędzie własnych potrzeb i interesów krajów. Pociągają również konsekwencje dla innych krajów. W tym kontekście jest istotne, by działania państwa nie naruszały zasady suwerenności innych krajów i by nie szkodziły i nie zagrażały biznesom innych krajów. Wtedy gdyż mogłyby powodować naruszenie porządku międzynarodowego. Prawnicy, a za nimi politolodzy za gwarancję porządku międzynarodowego uważają odpowiedzialność państwa za wszelakie naruszenie suwerenności albo interesów innego państwa (nazywane deliktem międzynarodowym). Długo dochodzono do sprecyzowania tego, jak dane kraj albo ekipa krajów powinny i mogą odpowiadać, jak także przed kim powinny odpowiadać. W sposób bardzo ogólny zgodzono się, iż delikt stwarza zobowiązania reparacyjne państwa popełniającego delikt wobec państwa poszkodowanego i iż zobowiązania te powinny być proporcjonalne do wyrządzonej szkody. Uznano także, iż zobowiązanie kompensacyjne za delikt nie jest aktem kary, bo suwerennego państwa nikt nie może karać, ale jedynie wyrazem dążenia do wyrównywania szkód w imię poszanowania ładu międzynarodowego. Z reguły dzieje się to na drodze postępowania dyplomatycznego albo dyplomatyczno-sądowego, które daje satysfakcję poszkodowanemu (wyrażenie ubolewania, przyznanie racji, przyznanie się do błędu, wytłumaczenie racji swego postępowania i tym podobne). Odmowa satysfakcji za delikt upoważnia stronę poszkodowaną do napiętnowania państwa, które popełniło delikt, do szukania poparcia w potępieniu tego aktu na forum międzynarodowym czy do ograniczenia albo zerwania z nim stosunków dyplomatycznych. W razie odpowiedzialności materialnej za wyrządzoną szkodę reparacja staje się bardziej wymierna. Odszkodowanie może wtedy przybrać formę restytucji (na przykład zwrócenie zasekwestrowanego statku), lub wynagrodzenia pieniężnego czy rzeczowego, lub wreszcie uzgodnienia specjalnej zasady odszkodowań (regularnie przy użyciu trybunałów międzynarodowych). Gdy kraj upadnie (poprzez inkorporację albo rozpad), nie ma automatycznej sukcesji zobowiązań poprzez nowe kraj (państwa). W tym przypadku, jak we wszystkich przejawach aktywności międzynarodowej państwa, decyduje jego suwerenna wola i aktywność międzynarodowa. Źródło: J. Kukułka, Wstęp do edukacji o relacjach międzynarodowych, Warszawa 2003 Czym jest Państwo jako uczestnik SM znaczenie w Słownik P . Cytologia jest badaniem przesiewowym w kierunku raka szyjki macicy. Wyniki badania określają zmiany zachodzące w szyjce macicy, w tym nadżerkę, stany zapalne oraz zmiany nowotworowe. Regularnie wykonywana cytologia umożliwia wykrycie groźnych zmian na tyle wcześnie, że możliwe jest ich skuteczne leczenie. spis treści 1. Czym jest cytologia? Kiedy po raz pierwszy wykonano cytologię? Dlaczego nalezy regularnie wykonywac cytologię? 2. Wskazania do przeprowadzenia badania Cytologia - badanie u dziewicy 3. Wyniki cytologii 4. Jak przygotować się do badania cytologicznego? 5. Przebieg badania cytologicznego Cytologia po zabiegu histerektomii 6. Nieprawidłowy wynik cytologii 7. Leczenie w przypadku nieprawidłowego wyniku rozwiń 1. Czym jest cytologia? Cytologia to badanie przesiewowe, dzięki któremu można wykryć wczesne stadium raka szyjki macicy. Taki stan rzeczy ma same zalety: nowotwór jest wykrywany wtedy, kiedy nie powoduje jeszcze żadnych dolegliwości i, co najważniejsze, jest całkowicie wyleczalny. Ponadto wynik cytologii może pokazać stany zapalne wraz z określeniem ich przyczyny. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Dlaczego warto robić screening?" Cytologia jest jednym w ważniejszych badań, które powinno powtarzać regularnie (przynajmniej raz w roku). Jego ranga jest tak wysoka, ponieważ wyniki cytologii mogą wykazać nieprawidłowości zachodzące w naszym organizmie. Badaniu cytologicznemu powinno się poddać po rozpoczęciu współżycia (lub nie później niż po ukończeniu 25. roku życia). Wyniki cytologii są ściśle związane z oceną, a także interpretacją zmian w obrębie morfologii, którą należy jeszcze w sposób prawidłowy zakwalifikować. Na tej podstawie lekarz orzeka o leczeniu, a także zleca w odpowiednim terminie powtórzenie badania. Najczęściej korzysta się przy interpretacji wyników z klasyfikacji Bethesda. Jest to metoda opisowa, która uznawana jest za jedną z dokładniejszych. System Bethesda pozwala określić, czy próbka zawiera odpowiedni materiał do oceny. Określa również rodzaj infekcji, obecność nieprawidłowych komórek, informuje także o stanie hormonalnym kobiety, która została poddana badaniu. System ten w razie konieczności umożliwia podjęcie odpowiedniego leczenia na podstawie wyniku cytologii. Badanie cytologiczne możemy wykonać w prywatnym gabinecie ginekologicznym. Cena cytologii to ok. 30-40 zł. Cytologię można również wykonać bezpłatnie w ramach ubezpieczenia NFZ w publicznej placówce ginekologicznej. Można również skorzystać z bezpłatnego rządowego programu profilaktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy. Jest on przeznaczony dla kobiet w wieku od 25. do 59. roku życia i uprawnia do wykonania bezpłatnej cytologii raz na trzy lata. To cię zainteresuje: Kiedy po raz pierwszy wykonano cytologię? Cytologię rozpoczęto przeprowadzać w latach czterdziestych ubiegłego wieku. Ówczesna klasyfikacja wyników cytologii na grupy jest obecnie niewystarczająca, dlatego zaproponowano nową metodę określaną jako system Bethesda. Przy podawaniu wyniku cytologii system Bethesda zaleca określenie, czy rozmaz zawiera odpowiedni materiał do oceny (świadczy o tym ilość materiału oraz obecność komórek z kanału szyjki macicy, gdzie najczęściej podstępnie rozwija się 70 proc. raków szyjki macicy), ogólne stwierdzenie, czy obraz cytologiczny jest prawidłowy czy nie oraz dokładny opis stwierdzanych w cytologii zmian zgodnie z obowiązującą terminologią (określenie rodzaju zakażenia, zmian reparacyjnych, obecności nieprawidłowych komórek nabłonkowych, komórek innych nowotworów oraz ocenę stanu hormonalnego pacjentki). Warto więc wiedzieć, co to jest cytologia i pamiętać o regularnych badaniach. Dlaczego nalezy regularnie wykonywac cytologię? Wykonanie cytologii warto robić nawet bez zalecenia lekarza. Badanie powinno się regularnie powtarzać od czasu rozpoczęcia współżycia płciowego. Wszystkie kobiety po 25. roku życia powinny wykonywać badanie cytologiczne przynajmniej raz na trzy lata – takie zalecenie dotyczy masowych badań przesiewowych, czyli tzw. skriningu raka szyjki macicy. U kobiet z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia raka szyjki macicy cytologię należy powtarzać częściej. 2. Wskazania do przeprowadzenia badania Badanie cytologiczne wykonywane jest nie tylko w profilaktyce raka szyjki macicy. Cytologia pozwala również wykryć zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego, który znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na nowotwór szyjki macicy. Cytologię wykorzystuje się również w celu kontroli leczenia zachowawczego i operacyjnego nadżerki tarczy szyjki macicy, oceny skuteczności leków hormonalnych, oceny stanu nabłonka pochwy, a także określenia terminu owulacji i czasu trwania II fazy cyklu. Cytologię w ciąży powinno się wykonywać dwa razy. Ginekolog może pobierać wycinek do cytologii w czasie ciąży w pierwszym trymestrze (1-3 miesiąc ciąży) oraz w trzecim trymestrze (7-9 miesiąc). Warto podkreślić, że cytologia w ciąży jest bezpieczna i bezbolesna, dlatego nie warto się jej obawiać. Są jednak sytuacje, kiedy badanie cytologiczne powinno się wykonywać co roku. Dotyczy to następujących przypadków: Osłabienie układu odpornościowego, np. po chemioterapii, przeszczepie lub w wyniku zażywania sterydów; Nosicielstwo wirusa HIV; Dysplazja, nadżerka, przedrakowy stan szyjki macicy; Narażenie na dietylostilbestrol w okresie życia płodowego. Kobiety, które często zmieniają partnerów seksualnych również powinny wykonywać cytologię co roku. W ich przypadku zwiększa się ryzyko zakażenia wirusem HPV. Cytologia - badanie u dziewicy Badanie cytologiczne wykonuje się zwykle u kobiet, które już rozpoczęły współżycie, ale w niektórych przypadkach można je również wykonać u kobiet, które nie odbyły jeszcze pierwszego stosunku seksualnego. Błona dziewicza ma kształt półksiężyca i nie jest przeszkodą do wykonania cytologii. Ginekolog wykonując cytologię u dziewicy wykorzystuje cieńszy wziernik. Jeśli lekarz przed wykonaniem badania nie zapyta, czy jesteś dziewicą, powiedz mu o tym. 3. Wyniki cytologii Wynik cytologii według klasyfikacji Papanicolau opiera się na pięciostopniowej skali. Wykrywa zmiany nowotworowe we wczesnej fazie rozwoju i pozwala określić stan szyjki macicy pacjentki. W jaki sposób należy interpretować wyniki badania cytologicznego wegług Papanicolaou? I grupa cytologii – prawidłowe komórki nabłonka płaskiego i gruczołowego; II grupa cytologii – wynik najczęściej spotykany, szczególnie u kobiet prowadzących aktywne życie seksualne; w rozmazie stwierdza się komórki zapalne, brak jest jednak komórek nieprawidłowych (przedrakowych); III grupa cytologii – wynik określany jest jako „podejrzany”; w rozmazie obecne są nieprawidłowe komórki dysplastyczne, które mogą się przekształcić w komórki nowotworowe; stopień dysplazji może być określony jako mały, średni lub duży; zmiany małego stopnia są czasami wynikiem silnego stanu zapalnego i mogą ustąpić po poddaniu pacjentki odpowiedniemu leczeniu; średni lub duży stopień dysplazji jest wskazaniem do dodatkowych badań, np. kolposkopii lub biopsji; IV grupa cytologii – w rozmazie obecne są komórki atypowe, wskazujące na raka przedinwazyjnego, czyli takiego, którego komórki występują na razie tylko w nabłonku; wcześnie wykryty, nowotwór ten jest w 100% wyleczalny; V grupa cytologii – wynik wskazuje na zmiany złośliwe; w tym przypadku można uratować życie pacjentki, o ile atypowe komórki nie są liczne, a leczenie zostanie podjęte wystarczająco wcześnie. 4. Jak przygotować się do badania cytologicznego? Odpowiedni moment na poddanie się badaniu cytologicznemu to czas pomiędzy czwartym dniem po menstruacji, a czwartym dniem poprzedzającym kolejną miesiączkę. Jak przygotować się do badania cytologicznego? Pewne przygotowania należy wykonać na 24 godziny przed badaniem cytologicznym. Kobieta, która wybiera się na cytologię, powinna na dzień przed badaniem powstrzymać się od współżycia seksualnego. Powinna także odstawić leki dopochwowe, czy zabiegi irygacyjne na dwa dni przed badaniem cytologicznym. 5. Przebieg badania cytologicznego Cytologia jest pobierana w gabinecie ginekologicznym. Pacjentka wygodnie kładzie się na fotelu ginekologicznym. Jak wygląda przebieg cytologii? Lekarz przykłada wziernik dopochwowy tak, aby było widać szyjkę macicy. Następnie ginekolog usuwa na wacik czop śluzowy w ujściu zewnętrznym szyjki macicy, a następnie pobierany jest materiał komórkowy. Komórki złuszczają się poprzez pocieranie powierzchni tkanek pochwy specjalnymi narzędziami, np. szczoteczką do wymazów cytologicznych. Czasami może to powodować dolegliwości bólowe. Inaczej cytologia wygląda w przypadku podejmowania oceny cytologicznej dotyczącej reakcji śluzówki pochwy na czynniki hormonalne. Komórki złuszczają się z 1/3 górnej części pochwy. Badanie cytologiczne należy powtarzać kilkakrotnie w czasie jednego cyklu miesiączkowego. U kobiet miesiączkujących nieregularnie, dni dobierania badań seryjnych dopasowywane są indywidualnie przez lekarza prowadzącego. Materiał komórkowy pobrany w czasie cytologii jest rozprowadzany cienką warstwą na powierzchni szkiełka podstawowego i natychmiast umieszczony w płynie utrwalającym. Tak przygotowany rozmaz cytologiczny jest wysyłany do pracowni, gdzie po uzyskaniu odpowiedniej barwy, poddawany jest ocenie mikroskopijnej. Wynik cytologii przekazywany jest w formie opisu z podaniem numeru grupy cytologii wg skali Papanicolau. Cytologia po zabiegu histerektomii Jeśli podczas zabiegu histerektomii, czyli usunięcia macicy usunięto tylko trzon macicy, a pozostawiono całość lub fragment szyjki macicy, wtedy badanie cytologiczne powinno być wykonywane w normalnym trybie. Jeśli pacjentka poddała się histerektomii całkowitej, regularne wykonywanie cytologii może już nie być konieczne. Najlepiej omówić tę decyzję ze swoim lekarzem prowadzącym. 6. Nieprawidłowy wynik cytologii Negatywny wynik cytologii to jeszcze nie powód do zmartwień. Jest to tylko sygnał, że powinno się zrobić inne badania, dokładniejsze. Robi się je w celu potwierdzenia lub wykluczenia zmian nowotworowych w organizmie. Ustalenie, na podstawie wyników cytologii, czy dalsze badania są potrzebne jest kluczowe. Dodatkowe pomiary umożliwiają (w razie potrzeby) podjęcie decyzji o szybkim leczeniu, które zwiększa szansę na przywrócenie całkowitej równowagi w organizmie i wyleczenie. Może zdarzyć się tak, iż wyniki cytologii nie są jednoznaczne. Wówczas lekarz zaleca powtórzenie badania nawet dwa razy. Wtedy kontrola stanu organizmu powinna być wykonana dwa razy w roku. Zwykle powtórne wyniki cytologii poprzedza leczenie stanu zapalnego, a także wykonaniem innych, dodatkowych badań, na przykład na obecność HR HPV. Jeśli wyniki cytologii jednoznacznie wskazują na zmiany nowotworowe, wówczas dla upewnienia się wykonywane jest dodatkowe badanie – kolposkopia. Polega ono na bardzo dokładnym obejrzeniu szyjki macicy, na dość dużym powiększeniu. Co ciekawe, podczas oględzin szyjka jest przemywana specjalnym roztworem. Chore komórki zabarwiają się na specyficzny kolor, dzięki czemu specjalista w łatwy sposób może stwierdzić, czy kobieta boryka się ze zmianami rakowymi i gdzie one występują. Wówczas właśnie te zmienione chorobowo miejsca są badane pod kątem histopatologicznym. Na podstawie tych wszystkich badań, w tym wyników cytologii, dobiera się odpowiednie leczenie. Warto w takiej sytuacji zrobić także ogólne badania stanu organizmu, w tym krew, mocz, a także USG narządów rodnych i brzucha. Lekarz może także zalecić cystoskopię, rektoskopię, a nawet RTG klatki piersiowej. 7. Leczenie w przypadku nieprawidłowego wyniku Wyniki cytologii pozwalają zdiagnozować raka w bardzo wczesnym stadium, tak zwanym stadium 0. Wówczas polecanymi sposobami leczenia jest: chirurgia laserowa, kriochirurgia, usunięcie za pomocą pętli diatermicznej lub elektrycznej, a także chirurgii konizacyjnej. Wyboru metody leczenia dokonuje lekarz w porozumieniu z pacjentką, bowiem zależy on od jej wieku, a także chęci posiadania potomstwa. Dużo poważniejsze kroki podejmuje się, gdy rak jest na zaawansowanym stadium i szansa na jego wyleczenie zależy właśnie od momentu, kiedy został wykryty. Warto zatem zwracać uwagę na wyniki cytologii, by wszelkie zmiany zauważać od razu. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy reparacja ( reparatio ‘naprawa’ od łc. reparare ‘odnawiać; uzupełnić’) 1. biol. likwidowanie uszkodzeń struktur biologicznych na poziomie cząsteczkowym. 2. lm. reparacje – polit., ekon. świadczenia jednego państwa na rzecz innego lub jakiejś organizacji międzynarodowej stanowiące rekompensatę za wyrządzone krzywdy i straty, gł. są to odszkodowania wojenne. Hasło opracowano na podstawie „Słownika Wyrazów Obcych” Wydawnictwa Europa, pod redakcją naukową prof. Ireny Kamińskiej-Szmaj, autorzy: Mirosław Jarosz i zespół. ISBN 83-87977-08-X. Rok wydania 2001. Powiązane hasła

zmiany reparacyjne co to znaczy